Tι να γράψεις κάτι τέτοιες μέρες; Σε τι να αναφερθείς και πόσο στοχευμένα θα είναι τελικά τα όσα θα πεις; Και όμως, κάτι τέτοιες μέρες σαν αυτές, αυτό που αξίζει να κάνεις είναι να εκφράσεις το «μέσα» σου! Να το απελευθερώσεις, να το μοιραστείς και ύστερα όποιος θέλει να στοχαστεί τα δικά του. Να ταυτιστεί ή τελικά να διαφωνήσει!
Και το ερώτημα που γεννήθηκε μέσα μου είναι το εξής: Τι είναι άραγε πιο δυνατό από την ζωή; Απομόνωση. Εσωτερική ανασκόπηση. Μαύρες σελίδες στο κεφάλαιο ζωή. Αυτά τα τρία στάθηκαν η μεγαλύτερη αφορμή για το δικό μου προσωπικό ερώτημα. Τι υπερνικάει τελικά την δύναμη του να «ζούμε»;
O φόβος. Αυτό το ύπουλο, γοητευτικό και αρκετές φορές τρομακτικό συναίσθημα, τα καταφέρνει τελικά πολλές φορές να υπερνικήσει την αισιόδοξη πλευρά της ζωής. Και πολύ καλά κάνει! Γιατί χωρίς τον φόβο η ζωή δεν θα είχε καμία απολύτως αξία! Γιατί η έννοια του «υπάρχω» δεν εκτιμάτε όπως θα έπρεπε, αν δεν περάσεις στην απέναντι όχθη. ‘Αν δεν χτυπήσεις, αν δεν πονέσεις και αν δεν φοβηθείς, τότε δεν είσαι σε θέση τελικά να απολαύσεις τα «απλά» και «καθημερινά» της ζωής όπως της αξίζουν!
Να πέφτεις. Για την ακρίβεια να επιλέγεις να πέφτεις! Να πέφτεις και ύστερα να σηκώνεσαι! Να μη φοβάσαι να πέσεις, θα ξανά σηκωθείς! Αρκεί να πέσεις! Να επιλέγεις να μένεις για λίγο κάτω. Να πέφτεις ναι, και να λερώνεσαι! Να μη φοβάσαι τον φόβο. Να τον δέχεσαι, μα να μην τον αφήνεις να σε νικά! ‘Αν χρειαστεί να μουδιάζεις. Να αφήνεις το σώμα σου να μουδιάζει ολόκληρο, όχι όμως τις αισθήσεις σου. Γιατί εκεί κρύβεται η αλλαγή προς το καλύτερο! Στις αισθήσεις σου!
Και αν η αισιοδοξία σου αργήσει να φανεί για λίγο τι έγινε; Kαι αν δυσκολεύσε να την αναγνωρίσεις για λίγο μέσα σου και έξω σου τι θα πάθεις; Kαι τι έγινε αν χάσεις για λίγο τα βήματα, τα πατήματα, τα γνωστά, τα άγνωστα, τα δεδομένα και τα πρωτόγνωρα; Μήπως είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει; Kαι τι έγινε αν είναι η πρώτη φορά; Aφού για όλα υπάρχει πρώτη φορά! Και τι έγινε εάν το υποκειμενικό εγώ σου σε θέλει για λίγο φοβικό και περιορισμένο; Και τι στα αλήθεια έγινε αν δεν μπορείς να αλλάξεις μόνος σου ή μόνη σου τον κόσμο;
Άν δεν μπορείς να αλλάξεις μόνος σου ή μόνη σου τον κόσμο να σου πω τι έγινε; Πολύ απλά ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ! Γιατί ο κόσμος είσαι εσύ. Εσύ, εγώ, ο γείτονάς σου, η μαμά σου και όλα τα αγαπημένα και μη αγαπημένα πρόσωπα της κοινωνίας σου/μας! Δεν θέλω απάντηση να δώσεις, μου αρκεί να την γνωρίζεις εσύ! Γιατί αν δεν την γνωρίζεις τότε πολύ φοβάμαι πως ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Γιατί αν δεν την γνωρίζεις τότε σίγουρα δεν σε αφορά και η δική μου!
Είτε είσαι αυτός ή αυτή που θα αλλάξει τον κόσμο, είτε εκείνος ή εκείνη που αδιαφορεί πλήρως, να θυμάσαι αυτό: Όλοι ζούμε ένα κοινό ταξίδι! Αυτό είναι το μόνο απόλυτα κοινό σημείο αναφοράς μας. Πρόκειται λοιπόν για ένα ταξίδι «επιβίωσης» σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει. Εγώ που λες είμαι όμορφη μέσα σε αυτό το ταξίδι, γιατί προσπαθώ καθημερινά να αισθάνομαι όμορφα μέσα μου, ότι αλλαγή και αν έρθει. Δυναμώνω γιατί επιλέγω να ψάξω, να μιλήσω, να ακούσω, να ανοιχτώ, να αισθανθώ, να πονέσω, να χαρώ, να κλάψω, να γελάσω! Γιατί θέλω να γελάσω! Αυτό θέλω, και αφού το θέλω πρέπει πρώτα να αισθανθώ όλα τα υπόλοιπα! Να γελάσω γιατί αξίζω να νιώθω χαρούμενη επειδή ξέρω πως είναι να νιώθω λυπημένη!
Κάπως έτσι κυλάει. Κάπως έτσι πάει και τελικά αλλάζει το εγώ και ύστερα το εμείς! Η υγεία μου λοιπόν είμαι εγώ και η ψυχική μου υγεία πάλι εγώ! Η χαρά μου εξαρτάται από εμένα και η λύπη μου πάλι από εμένα! Γιατί η ζωή ανήκει και σε ΕΜΕΝΑ και μετά σε ΟΛΟΥΣ. Γιατί η ζωή δεν είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που αποφασίζουν οι άλλοι για εμένα. Γιατί γεννήθηκα και κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει το δικαίωμα πέραν του να υπάρχω, να μπορώ και να ΖΩ!
Γιατί θέλω όσο τίποτα να είμαι καλά! Κυριολεκτικά καλά! Ανεξάρτητα από το τι θέλει ο κόσμος. Μέσα σε αυτόν άλλωστε ανήκω και εγώ! Γιατί αυτός αλλάζει, όπως και εγώ. Και γιατί για να αλλάξει το «εμείς», πρέπει πρώτα να αλλάξει το «εγώ»! Αλλάζω εγώ λοιπόν! Στο εξής θα επιδιώκω να απολαμβάνω την ευτυχία περισσότερο και θα προσπαθώ να ζω την κάθε στιγμή μου σαν να είναι και η τελευταία μου. Και όταν θα ξεχνάω να το κάνω, θα επιστρέφω στην αρχή, μέχρι να μάθω, μέχρι να ξανά πάθω, μέχρι να μου γίνει τελικά συνήθεια! Μέχρι το τέλος! Γιατί στη ζωή δυστυχώς υπάρχει τέλος, πριν φτάσω όμως εκεί, και εσύ και εγώ, και όλοι μας, αξίζει να ζήσουμε το μεσοδιάστημα σαν να μην υπάρχει αύριο! Και ας υπάρχει αύριο! Τι λες λοιπόν; To πάμε «μαζί» και όπου βγει;
Eγώ θα κλείσω αυτό το κείμενο με τα ακόλουθα λόγια του Bertrand Russell , τα οποία στάθηκαν κυριολεκτικά η αφορμή για να σου γράψω:
- ‘Αν στον κόσμο σήμερα υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που επιθυμούσε την δική του ευτυχία περισσότερο από ότι επιθυμούσε τη δυστυχία των άλλων, σε μερικά χρόνια θα είχαμε έναν παράδεισο!
Ελπίζω να συμφωνείς και να επιμένεις σε ένα καλύτερο εγώ! Σε μια πιο αισιόδοξη ζωή και σε ένα ακόμα πιο ελπιδοφόρο κόσμο!
_____________________________________________________________________________________________________________________